Terneuzen

Ik denk terug aan de expositie van Käthe Kollwitz in de Kreisparkasse Köln, waar ik haar werk "Hongerend" zag.
Het beeld van die drie kinderen die  kommen omhoog houden, is me sindsdien nooit meer uit het hoofd gegaan. Hun stille honger, gevangen in houtskool, spreekt zonder woorden.

Diezelfde stilte zie ik vandaag weer in Gaza. kinderen, opnieuw met lege ogen en een kom in hun handen. Hun gezichten zijn hetzelfde, het lijden onveranderd.

Sinds oktober

Sinds oktober 2023 woedt er een nieuwe, gewelddadige fase van het Israëlisch-Palestijnse conflict.
Bij de aanval van Hamas op Israël kwamen ruim 1.200 mensen om een tragedie die diepe littekens achterlaat. Families verscheurd, levens verwoest.

De reactie op Gaza was hevig. Er volgden maanden van bombardementen, grondoffensieven en blokkades. Volgens de VN zijn inmiddels meer dan 30.000 Palestijnen omgekomen. Velen van hen kinderen. Volgens UNICEF zijn honderdduizenden kinderen ondervoed. Niet omdat er geen voedsel bestaat, maar omdat het bewust niet wordt doorgelaten.

Dit is geen politiek standpunt. Dit is medemenselijkheid.

Ik schrijf dit niet om partij te kiezen. Niet vóór Hamas. Niet tégen Israël.
Ik schrijf dit omdat ik kijk naar drie kinderen met een kom in hun handen, en denk: dit mag nooit normaal worden.

Kinderen zijn geen soldaten. Geen strategische doelen. Geen wapen.
Maar op dit moment worden ze wél geraakt door wapens, en nog vaker door honger.
En wij de wereld kijken te vaak weg.

Käthe Kollwitz zag het al eerder

Käthe Kollwitz (1867–1945) was een Duitse kunstenares die beroemd werd door haar rauwe, eerlijke beelden van oorlog, armoede en rouw.
Ze verloor haar zoon in de Eerste Wereldoorlog. Wat ze tekende, was geen propaganda. Geen verheerlijking. Maar verdriet. Leegte. Overleven.

“Ik wil werken voor de mensen die lijden. En ik wil getuigen.”  Käthe Kollwitz

En dat deed ze. Met houtskool. In stilte. Zonder geweld. Maar haar beelden zijn soms harder dan woorden ooit kunnen zijn.

Wat zij honderd jaar geleden liet zien, gebeurt vandaag opnieuw. Niet in Berlijn, maar in Gaza. Niet in houtskool, maar in stof, bloed en honger.

En net als toen houden de kinderen hun kom omhoog.

Foto: sp terneuzen

Wat kunnen wij doen?

Misschien voel je je machteloos. Dat snap ik. Ik ook.
Maar zwijgen is geen oplossing. En je hoeft geen expert of activist te zijn om gewoon te zeggen:
“Dit kan niet. Dit mag niet.”

Je kunt een petitie tekenen. Een hulporganisatie steunen. Of gewoon het beeld delen.
Iets kleins doen is beter dan niets doen.

Die tekening van Käthe Kollwitz blijft bij mij hangen.
Drie kinderen. Eén kom. Geen woorden.
Ze schreeuwen niet. Ze beschuldigen niemand.
Maar ze vragen wel iets.

Niet om onze mening. Maar om onze menselijkheid.